تداوم نسل کشی هزاره ها؛ نقش طالبان چیست؟

شام‌گاه سه شنبه ۱۶ عقرب باردیگر دشت‌برچی شاهد انفجار مهیب بود. این بار موتر مسافربری نوع کاستر هدف قرار گرفت و منجر به کشته و زخمی شدن ده‌ها انسان بی‌گناه گردید. کمتر از دو هفته قبل، انفجار وحشت‌ناک دیگر در کلپ ورزشی ملت در همین ناحیه رخداد و حدود ۳۰ جوان هزاره کشته و زخمی شدند. این در حالی است که طالبان مدعی تأمین امنیت سراسری و نابودی داعش در افغانستان هستند و حامیان منطقه‌ای و بین المللی شان در این زمینه کمپین راه انداخته اند. اما برای انسان هزاره نه تنها شرایط بهبود نیافته است بلکه بدتر نیز شده و نسل‌کشی هزاره‌ها به شکل وسیع و چند بعدی ادامه دارد.
از زمان که طالبان به قدرت برگشته‌اند هیچ گروه قومی و مذهبی مثل هزاره‌ها و شیعیان آماج حملات گسترده نبوده است. طالبان نه برای تأمین امنیت مردم هزاره/شیعه اقدامی کرده است و نه برای شناسایی و تعقیب عوامل کشتار. تنها اقدام ملموس طالبان خلع سلاح و ترخیص اجباری نیروهای مردمی بوده است که برای تأمین امنیت مساجد و مراکز تجمع هزاره‌ها/شیعیان بسیج شده بودند. با ترخیص اجباری نیروهای مردمی، عملا مراکز و محلات تجمع مردم هزاره/شیعه بدون هیچ چتر امنیتی، اهداف آسان برای دشمنان این مردم است. سلسله حمله‌های خونین نشان می‌دهد که مردم هزاره‌/ شیعه بی پناه‌تر از هر زمان دیگر در معرض نسل‌کشی عریان قرار دارند.
در ماه میزان اولین سال بازگشت طالبان به قدرت مساجد شیعیان/هزاره‌ها در قندوز و قندهار، هدف انفجارهای انتحاری بزرگ قرار گرفت و صدها نمازگزار کشته و زخمی شدند. در میزان سال بعد آموزشگاه کاج در غرب کابل هدف قرار گرفت و بیش از صد نوجوان آینده‌دار هزاره/شیعه به کام مرگ رفتند. در میزان سال جاری نیز نمازگزاران شیعه/ هزاره در مسجد امام زمان شهر پلخمری هدف حمله تروریستی قرار گرفته به خاک و خون کشیده شدند. در ماه عقرب، این دومین حمله به افراد ملکی در غرب کابل است که جان جوانان و مردم عادی را می‌گیرد. در کنار آن هزاره‌ها در غزنی، ارزگان، بهسود، بامیان، مزار شریف، دره صوف، بدخشان، پنجشیر، بغلان و جز‌ آن توسط نیروهای طالبان یا کوچی‌های مسلح مورد حمایت شان کشته، زخمی، بازداشت، شکنجه و ناپدید شده‌اند. کوچ‌ اجباری، اخاذی، وضع مالیات‌های کمرشکن، پرداخت پول‌های هنگفت به عنوان خون بهاء و یا قیمت زمین و مواشی بر اساس ادعاهای مطرح شده از سوی کوچی‌ها، همه نشان‌گر اعمال فشار بر هزاره‌ها/ شیعیان برای ترک افغانستان است.
طالبان در برابر این حجم وسیعی از کشتار و فشار، مسئول مستقیم است. شواهد نشان می دهد که طالبان نه تنها دغدغه‌ای برای تأمین امنیت هزاره‌ها/شیعیان ندارند بلکه به اشکال مختلف بسترساز و تسهیل کننده تداوم نسل‌کشی هزاره‌ها هستند. از این رو وظیفه جامعه‌ جهانی و نهادهای مدافع حقوق بشر هست که نسبت به ادامه نسل‌کشی هزاره‌ها، حساسیت لازم را به خرج دهند. طالبان باید به عنوان گروهی که مدعی حکومت و تأمین امنیت است وادار به پاسخگویی شوند و نسل‌کشی‌ هزاره‌ها رسما در مجامع حقوقی و سیاسی جهان به رسمیت شناخته شده و برای حفاظت از هزاره‌ها در سطح بین المللی اقدام شود.