ارزیابیهای مراکز مطالعاتی، گزارشهای منابع محلی و وقوع حملههای خونین در افغانستان و منطقه نشان میدهد که افغانستان تحت حاکمیت طالبان بسیار سریعتر از آنچه پیشبینی میشد، به مرکز تروریسم بین المللی تبدیل شده است. حتی داعش که ادعای مبارزه با آن را دارد، به شکل مستقیم و غیر مستقیم از تسلط مجدد طالبان سود برده است. پذیرش مسئولیت انفجارهای خونین روزهای اخیر در کرمان ایران و شرق و غرب کابل نشان داد که توان عملیاتی و تحرک داعش شاخه خراسان با مرکزیت افغانستان افزایش قابل ملاحظه یافته است. این در حالی است که در طول سال گذشته میلادی بارها مناطق شیعه و هزاره نشین کابل، هرات و دیگر نقاط افغانستان آماج حملات مرگبار منتسب به داعش بوده است. از جانب دیگر افزایش توان عملیاتی تحریک طالبان پاکستانی باعث شده است که روابط پاکستان به عنوان بزرگترین حامی طالبان با این گروه شکر آب شود. ارزیابی مراکز مطالعاتی از جمله چتم هاوس انگلیس، نشان میدهد که تروریستهای تاجیکستان، ازبیکستان و چین نیز زیر چتر حمایتی طالبان، تقویت شدهاند. این مطالعات همچنین صراحت دارد که افغانستان بار دیگر به مرکز اصلی فرماندهی القاعده تبدیل شده است. دو درگیری خونین جیش العدل با نیروهای نظامی ایران در ولایت سیستان و بلوچستان این کشور در کمتر از یک ماه، حکایت از احیاء دوباره این گروه در پی بازگشت طالبان به قدرت، دارد. گزارشهای منتشر شده مبنی بر اینکه امنیت سه ولایت همجوار ایران به اعضای جند الله و جیش العدل سپرده شده، نیز این ادعا را تأیید میکند.
تجربه تعامل طالبان با تروریسم در دور نخست حاکمیت این گروه در دهه ۱۹۹۰، همکاری متقابل شبکههای تروریستی در طول ۲۰ سال جنگ افغانستان، ایدئولوژی مشترک افراطگرایی دینی و شواهد فوق الذکر، دال بر این اند که تقویت تروریسم با مرکزیت افغانستان، امر اتفاقی نیست. آنچه رخ داده و ادامه دارد، عمل طالبان به رسالت ایدئولوژیک شان در برابر تروریسم اسلامی است. منابع محلی تأیید میکنند که به رغم القاء ملیگرایی در اظهار نظرهای رسمی از سوی طالبان، ایده جهاد فرامرزی در سطح رهبری طالبان بسیار مستحکم است. ایده جهاد فرامرزی باعث میشود که طالبان افغانستان را به پناهگاه اصلی تروریسم و خانه جهادگرایان اسلامی از سراسر جهان تبدیل کنند. ملیگرایی صرفا به عنوان یک تاکتیک جهت کاهش نگرانی کشورهای منطقه و جهان اعلام میشود. بنابراین انتظار میرود که کشورهای منطقه از جمله ایران، پاکستان، چین و ازبیکستان در قبال تعامل با طالبان تجدید نظر کرده خود به تقویت افراط گرایی دینی و دشمنان داخلی خود مساعدت نکنند. همچنین جامعه جهانی بخاطر جلوگیری از تکرار حوادث مثل حمله یازده سپتامبر ۲۰۰۱ اجازه ندهند که طالبان دشمنان صلح و امنیت جهانی را میزبانی و تقویت کنند.