حزب شهروندان افغانستان وبسایت رسمی حزب شهروندان افغانستان
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
در حالی که یکی از پیششرطهای عادیسازی روابط جامعه جهانی با طالبان در قطعنامه جدید شورای امنیت، رعایت حقوق زنان و لغو محدودیتهای اعمال شده عنوان شده است، طالبان اعمال فشار بر زنان را افزایش دادهاند. طیروزهای اخیر گزارشها حاکی است که بازداشتهای خودسرانه، بدرفتاری، اعمال محدودیت بر کار زنان حتی در سکتور صحت و بهداشت افزایش یافته است. در تازهترین مورد پالیسیهای به منظور کنترل لباس زنان در بازار اعلام شده و روند وسیع بازداشت و شکنجه دختران جوان به دلیل عدم رعایت حجاب مورد نظر طالبان شروع شده است. تشدید فشار بر زنان و تلاش خشونتآمیز طالبان برای کنترل حوزه خصوصی زنان در این مقطع زمانی، پیامی جز به سخره گرفتن خواست جامعه جهانی و مفاد قطعنامه شورای امنیت، ندارد. طالبان در واکنش به تصویب قطعنامه ۲۷۲۱ شورای امنیت با صدور بیانیهای نارضایتی خود را از آن ابراز داشتند، حالا اما در عمل میخواهند اعلام کنند که مصوبات شورای امنیت برای این گروه هیچ ارزش حقوقی و اخلاقی ندارد و خود را ملتزم به مفاد آن نمیدانند.
پرسشی که مطرح میشود این است که با وجود نیازمندی شدید طالبان به کمکها و حمایتهای جامعه جهانی، با چه محاسبهای این گونه واکنش نشان میدهند؟ در نگاه اولیه ممکن است به نظر برسد که طالبان پیچیدگی و ظرافتهای روابط بین المللی را متوجه نشده و به عنوان یک گروه بدوی قادر به درک اهمیت تعامل به جهان نیستند. اما این برداشت سادهانگارانه است. طالبان امروز پیچیده، آزموده و پختهتر از چیزی است که شمایل ظاهری شان به نمایش میگذارد. از این رو ایجاب میکند که با نگاه عمیقتر به روابط طالبان و جهان، علت رفتارهای این گروه را در جای دیگر جستجو کرد. تناقض در رفتار و گفتار قدرتهای بزرگ و اعضای دائم شورای امنیت را میتوان یکی از علل سر سختی و مقاومت طالبان در برابر جامعه جهانی دانست. در طی بیش از دو سال گذشته، پولهای هنگفتی به صورت هفتهوار و ماهوار به نام کمکهای بشردوستانه به بانک مرکزی تحت کنترل طالبان واریز گردیده و این روند ادامه دارد. گزارشهای مستند مبنی بر سوء استفاده طالبان از کمکهای بشردوستانه مانع از آن نشده است که قدرتهای کمک کننده نسبت به مکانیسم توزیع کمکها تجدید نظر کنند. در کنار آن تعامل عملی کشورهای منطقه به عنوان یک دولت مشروع و رسمی با طالبان نیز این پیام را به طالبان داده است که در مواضع خود جسورانه و سرسختانه عمل کنند.
از این رو چشمانداز موفقیت پالیسی مشروط سازی جامعه جهانی با طالبان چندان امیدوار کننده به نظر نمیرسد مگر اینکه اعضای دائم شورای امنیت و کشورهای منطقه در قبال تعامل با طالبان تجدید نظر کرده و در عمل طالبان را در تنگنا قرار دهند.
