حزب شهروندان افغانستان وبسایت رسمی حزب شهروندان افغانستان
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
در نشست ویژه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره افغانستان، گزارش‌ها و تجزیه و تحلیل‌های نسبتا واقع بینانه ارائه و از وخامت وضعیت حقوق بشر، مخصوصا محرومیت زنان از کار و تحصیل ابراز نگرانی گردید. اینکه مشروعیت بین المللی طالبان مشروط به کسب مشروعیت داخلی است و طالبان به دلیل تبعیض، انحصار، سرکوب، شکنجه و بدرفتاری با اقشار مختلف مردم افغانستان در کسب مشروعیت داخلی ناکام بوده است، جزء واقعیت‌های مسلم در مورد این گروه است. پیشنهاد به رسمیت شناخته شدن آپارتاید جنسیتی زیر سلطه طالبان از دیگر محورهای قابل توجه در این نشست بود که مورد استقبال مردم افغانستان قرار گرفته است. با این وجود گروه طالبان با گروگانگیری مردم افغانستان نشان داده‌اند که به دیپلماسی، درخواست، ابراز نگرانی و مباحث از این قبیل بهائی نداده هر روز بیش‌تر از قبل به سیاست‌های سرکوب‌گرانه و توسل به خشونت علیه ملت افغانستان مبادرت ورزیده، مجال تنفس از مردم را گرفته است.
در حالی که بیش از دو سال از سلطه طالبان می‌گذرد و بارها وخامت اوضاع حقوق بشری، اقتصادی و سیاسی- امنیتی از سوی شورای امنیت و گزارشگران دیگر نهادهای بین المللی انعکاس یافته و نمایندگان سازمان‌ها، دولت‌ها و شخصیت‌های مستقل از این گروه خواسته‌اند که حق آموزش و کار زنان را به رسمیت شناخته در جهت تشکیل حکومت فراگیر گام‌های عملی بردارد، اما طالبان با این منطق جامعه جهانی با بی اعتنایی برخورد کرده و بر میزان نقض حقوق بشر افزوده‌اند. لذا شهروندان افغانستان انتظار دارند که شورای امنیت سازمان ملل به عنوان رکن تصمیم‌گیرنده سازمان و مسئول مستقیم حفظ صلح و امنیت جهانی و جلوگیری از نقض فاحش حقوق بشر، طبق مفاد فصل هفتم منشور ملل متحد اقدام‌های عملی علیه طالبان را روی دست گیرد.
فهم مردم افغانستان این است که اگر اعضای دایم و موقت شورای امنیت سازمان ملل متحد، حقوق انسانی حدود ۳۰ میلیون انسان در بند طالبان را قربانی مصلحت‌سنجی‌های سیاسی نکنند و اگر تبدیل شدن افغانستان به کانون تروریسم بین المللی را خطری برای صلح و امنیت جهانی می‌دانند و اگر به مفاد منشور سازمان ملل و شعارهای انسانی این سازمان و دولت‌های متبوع خود پابند باشند، سیاست مماشت با طالبان را کنار گذاشته از ابرازهای قانونی و حقوقی و ظرفیت های عظیم بین المللی برای تحت فشار قرار دادن طالبان استفاده کنند.
با درک اینکه خطر شعله‌ور شدن جنگ داخلی در صورت تداوم سیاست‌های سرکوب‌گرانه طالبان، بسیار محتمل است و می‌تواند پیامدهای مهلکی برای افغانستان و منطقه داشته باشد، انتظار می‌رود جامعه جهانی و در رأس آن شورای امنیت سازمان ملل، برای جلوگیری از تجربه جنگ‌‌های دهه ۹۰ قرن بیست، طالبان را با منطق اعمال فشار وادار به تغییر پالیسی شان کند. طالبان تنها با اعمال فشار، تشدید محدودیت‌ها و بایکوت بیش از پیش نماندگان شان از حضور در مجامع بین المللی وادار به تغییر رفتار در قبال زنان گردیده آمادگی مذاکره با دیگر جوانب سیاسی را پیدا خواهند کرد.
