در هفته گذشته به دلیل ریزش باران شدید بهاری و جاری شدن سیل در مناطق مختلف افغانستان، تلفات انسانی و خسارتهای زیادی مادی بر مردم وارد گردید. بر اساس گزارشهای رسمی، بیست و سه ولایت کشور از این سیلابها متأثر گردیده و نزدیک به چهل نفر جان خود را از دست داده اند. این سامانه های موسمی دیگر کشورهای منطقه را نیز در برگرفت و خسارتهای در امارات، ایران و … نیز گزارش گردید. در این میان بیشترین میزان تلفات انسانی و خسارت البته مربوط به افغانستان بوده است.
اگرچه افغانستان از گذشته دور وزارتخانه تحت عنوان مبارزه با حوادث طبیعی داشته است؛ اما هیچ گاه در تامین ان هدف راهبردی یعنی مبارزه با حوادث طبیعی موفق نبودهاست. نه خانه و ساختمانهای مسکونی از استحکام لازم برخوردار هستند و نه دولتها برای کانالیزه نمودن شهرها، روستاها کاری انجام داده اند. فقر گسترده مردم نیز سبب احداث سرپناههای شده است که هیچ گونه مقاومتی در برابر حوادث طبیعی ندارند و با اندک حادثهای چون باران، باد و زلزله فرومیرزند. به این ترتیب افغانستان همواره در برابر حوادث طبیعی به صورت جدی آسیبپذیر بوده است. افزون برآن، فرهنگ سازی مناسبی نیز صورت نگرفته تا در پرتو آمادگیها فرهنگی بتوان از بروز برخی از آسیبها جلوگیری نمود. به دلیل عدم آمادگی مناسب است که بروز هرگونه حادثه طبیعی در افغانستان، قربانیان بیشتری می گیرد و خسارتهای بیشتری ببار میاورد.
با روی کار آمدن دولت خودخوانده طالبان، متغیر دیگری نیز بر این مصیبتها افزوده شده است؛ این گروه در قبال حوادث طبیعی هیچ گونه احساس مسئولیتی ندارند و بروز این حوادث، تلفات و خسارتهای ناشی از آن را به تقدیر الهی نسبت میدهند. با این دیدگاه متحجرانه، نه شهروندان آسيب دیده مورد تفقد و اعانه قرار می گیرند و نه برای کاهش آثار تخریبی این رویدادها در آینده سیاستی اتخاد می نمایند. چنین است که بهای عقب ماندگی فکری یک گروه، با زور بر مردم تحمیل می گردد و خسارتهای ناشی از این کج اندیشی را نیز مردم پرداخت میکند.
تنها راهکار کوتاه مدت که بتواند بخشی از مشکلات قربانیان حوادث طبیعی اخیر را کاهش دهد، نهادهای خیریه و به طور خاص سازمان های امدادرسان بینالمللی است. ما امیدواریم که نمایندگی خاص سازمان ملل متحد در این خصوص و دیگر نهادهای امدادرسان بینالمللی همانند گذشته در کنار مردم افغانستان باشند.