حزب شهروندان افغانستان وبسایت رسمی حزب شهروندان افغانستان
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
در دومین روز سال جدید خورشیدی شاهد دو حمله مرگ‌بار بر دو شهر مهم کابل و قندهار بودیم. در اثر حمله انتحاری نخست بیش از ۶۰ نفر کشته و زخمی شدند. طالبان که اغلب آمار تلفات را اعلام نمی‌کنند از تلفات انفجار در کابل گزارشی نداده‌اند و سطح بلند تلفات قندهار را نیز پس آن پذیرفتند که رسانه‌های آزاد بر بنیاد منابع بیمارستانی و محلی آن را تأیید کردند. به نظر می‌رسد حمله‌های روز پنج شنبه حساب شده انجام شده است تا مخالفان افراطی از جنس طالبان این پیام را برسانند که ادعای تأمین امنیت از سوی طالبان واهی است و این گروه حتی در مراکز اصلی خود قادر به تأمین امنیت نیست. وزارت داخله طالبان به مناسبت پایان سال ۱۴۰۲ اعلام کرده بود که در سال گذشته هیچ رخداد امنیتی مهم در شهرهای اصلی واقع نشده است. حمله‌های خونین در پایتخت‌های قومی و سیاسی طالبان به معنای پاسخ فوری به ادعای جدید این گروه بود.
ناکامی طالبان در تأمین امنیت سربازان و معاش‌بگیران خودش و تلفات گسترده حمله قندهار واضح ساخت که کالای امنیت طالبان حتی برای جنگجویان این گروه دیگر ارزشی ندارد و تبلیغات کذب است. این در حالی است که مقامات طالبان و رسانه‌ها و بنگاه‌های تبلیغاتی این گروه در نزدیک به سه سال گذشته تلاش کرده‌اند تا با برجسته‌سازی تأمین امنیت در کشور، بحران اقتصادی، فقر، بیکاری و دیگر پیامدهای ناگوار ناشی از بازگشت خود را توجیه کنند. هرچند پیش از این نیز حمله‌های خونین و مداوم علیه مردم ملکی بخصوص شیعیان و هزاره‌ها در نقاط مختلف کشور از جمله در کابل، قندوز، سرپل، قندهار و هرات انجام شده است که یا برای طالبان اهمیت نداشته و یا خود در آنها نقش داشته‌اند.
از جانب دیگر احساس می‌شود که منظور طالبان از تأمین امنیت توقف حمله‌های خود این گروه بر شهرها و مراکز نظامی-سیاسی و مراکز فرهنگی و محلات تجمع مردمی است که در پی خروج قوای خارجی، فروپاشی دولت پیشین و بازگشت این گروه به قدرت متوقف شده است. اما واقعیت این است که مردم تحت حاکمیت طالبان احساس امنیت نمی‌کنند. احساس ناامنی شدید مردم بیش از اینکه به ضعف طالبان در تأمین امنیت برگردد، به تهدید، ارعاب، تعقیب، بازداشت، شکنجه و قتل از سوی خود طالبان بر می‌گردد. طالبان با اعمال شدید سانسور بر رسانه‌ها، توقف فعالیت نهادهای مدنی و احزاب سیاسی، محرومیت زنان از کار، تحصیل و هر نوع فعالیت اجتماعی، اخاذی از مردم به نام مالیات، سرکوب مردم به نام داعش و یا عضویت در جبهات نظامی مخالف طالبان و دخالت در حوزه خصوصی مردم، بزرگترین ناامنی را متوجه روح و روان مردم کرده‌اند.
